Metale ciężkie we krwi

Pracownicy przemysłu mogą być narażeni na działanie metali ciężkich, zwłaszcza ołowiu w powietrzu lub w obrabianych materiałach. Możemy testować ołów, rtęć, kadm, miedź i, ale testujemy przede wszystkim ołów. W firmie jest to właściwie dość proste: pobieramy normalną próbkę krwi, rejestrujemy dane klienta, a następnie ponownie wychodzimy za drzwi – wysyłamy próbki krwi do certyfikowanego laboratorium (UNILABS) i ogłaszamy wynik testu po otrzymaniu wyniku – zwykle 1-2 tygodnie później. W przypadku ołowiu rozporządzenie wykonawcze Duńskiego Urzędu Inspekcji Pracy z 1793 r. wymaga, aby test został przeprowadzony ponownie po 6 miesiącach. A jeśli jesteś poniżej wartości granicznej, wystarczy ponownie przetestować, czy zmieni się środowisko pracy (wpływ). Ołów jest wchłaniany do organizmu przez drogi oddechowe i przez przewód pokarmowy. Długotrwałe narażenie na ołów lub krótkotrwałe narażenie na duże ilości ołowiu może spowodować uszczerbek na zdrowiu,

• Układ nerwowy
• Krwi
• Nerki
• Zdolność rozrodczy, oraz
• Przewodu pokarmowego.

Niektóre związki ołowiu, np. chromian ołowiu, znajdują się na liście substancji uznawanych za rakotwórcze przez Duński Urząd Inspekcji Pracy. Zarządzenie nr 1793 z dnia 12 stycznia 2015 r. Załącznik 1 nakłada szczególne wymogi (opisane w wytycznych AT C.0.8), zgodnie z którymi pracodawca musi co sześć miesięcy sprawdzać stężenie ołowiu we krwi pracowników. Ten okresowy pomiar może prowadzić do specjalnych badań lekarskich dla pracownika, jeżeli wartości dopuszczalne zostaną przekroczone. Procesy pracy i grupy zawodowe, w których może istnieć ryzyko narażenia na ołów:

• Odlewnie metali,
• Fabryki akumulatorów,
• Firmy zajmujące się automatyczną lodówką,
• Lutowanie udarowe,
• Degradacji
• Spalanie kabli,
• Szycie mebli,
• Lutowanie elektroniczne może wnieść niewielki wkład, szczególnie w przypadku braku lokalnej ekstrakcji.